عمق جانم از حرارت آب شد
روحم از فرط الم بی تاب شد
 
  چون ملائک نا امید از من شدند

حرف آخر را چنین با من زدند:


عمر خود را ای جوان کردی تباه
نامه اعمال تو باشد سیاه
 
  ما که ماموران حق داوریم
پس تو را سوی جهنم می بریم
 
   دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود
دست و پایم بسته در زنجیر بود

نا امید از هرکجا و دل فکار
می کشیدندم به خِفّت سوی نار

ناگهان الطاف حق آغاز شد
از جنان درهای رحمت باز شد
 
  مردی  آمد از تبار آسمان
دیگران چون نجم و او چون کهکشان

صورتش خورشید بود و غرق نور
جام چشمانش پر از خمر طهور

لب که نه، سرچشمه ی آب حیات
بین دستش کائنات و ممکنات

چشمهایش زندگانی می سرود
درد را از قلب انسان می زدود
 
در سر خود شال سبزی بسته بود
  بر دلم مهرش عجب بنشسته بود
 
   کِی به زیبائی او گل می رسید
   پیش او یوسف خجالت می کشید
 
   دو ملک سر را به زیر انداختند

بال خود را فرش راهش ساختند
 
   غرق حیرت داشتند این زمزمه
آمده اینجا حسین فاطمه؟!
 
   صاحب روز قیامت آمده  
گوئیا بهر شفاعت آمده
 
   سوی من آمد مرا شرمنده کرد
   مهربانانه به رویم خنده کرد
 
   گشتم از خود بی خود از بوی حسین (ع)
من کجا و دیدن روی حسین (ع)

گفت: آزادش کنید این بنده را
خانه آبادش کنید این بنده را

اینکه این جا این چنین تنها شده
کام او با تربت من وا شده

مادرش او را به عشقم زاده است
گریه کرده بعد شیرش داده است

خویش را در سوز عشقم آب کرد
عکس من را بر دل خود قاب کرد

بارها بر من محبت کرده است
سینه اش را وقف هیئت کرده است

سینه چاک آل زهرا بوده است
چای ریز مجلس ما بوده است

اسم من راز و نیازش بوده است
تربتم مهر نمازش بوده است

پرچم من را به دوشش می کشید
پا برهنه در عزایم می دوید

بهر عباسم به تن کرده کفن
روز تاسوعا شده سقای من
 
اقتدا بر خواهرم زینب نمود
 
گاه می شد صورتش بهرم کبود
 
   تا به دنیا بود از من دم زده
او غذای روضه ام را هم زده

قلب او از حب ما لبریز بود
پیش چشمش غیر ما ناچیز بود

با ادب در مجلس ما می نشست
قلب او با روضه ی من می شکست

حرمت ما را به دنیا پاس داشت
ارتباطی تنگ با عباس داشت

اشک او با نام من می شد روان
گریه در روضه نمی دادش امان

بارها لعن امیه کرده است
خویش را نذر رقیه کرده است
 
   گریه کرده چون برای اکبرم
با خود او را نزد زهرا (س) می برم


هرچه باشد او برایم بنده است
او بسوزد، صاحبش شرمنده است

در مرامم نیست او تنها شود
باعث خوشحالی اعدا شود
 
   کشته اشکم، شفیع امتم
شیعیان را مُنجِجَم از درد و غم
 
   گرچه در ظاهر گنه کار است و بد
قلب او بوی محبت میدهد 

   سختی جان کندن و هول جواب
بس بود بهرش به عنوان عقاب

در قیامت عطر و بویش می دهم
پیش مردم آبرویش می دهم
 
  آری آری، هرکه پا بست من است
  نامه ی اعمال او دست من است
 
 
ناگهان بیدار گردیدم زخواب
   از خجالت گشته بودم خیس آب


دارم اربابی به این خوبی ولی
می کنم در طاعت او تنبلی؟!

من که قلبم جایگاه عشق اوست
پس چرا با معصیت گردیده دوست؟

من که گِریَم بهر او شام و پگاه
پس به نامحرم چرا کردم نگاه؟

من که گوشم روضه ی او را شنید
پس چرا شد طالب ساز پلید؟

چشم و گوش و دست و پا و قلب و دل
جملگی از روی مولایم خجل
 
شیعه بودن کی شود با ادعا؟
  ادعا بس کن اگر مردی بیا
 
   پا بنه در وادی عشق و جنون
حبّ دنیا را ز قلبت کن برون

حبّ دنیا معصیت افزون کند
معصیت قلب ولیّ را خون کند

باش در شادی و غم عبد خدا
کن حسابت را ز بی دینان جدا

قلب مولا را مرنجان ای جوان
تا شوی محبوب رب مهربان
 
   سعی کن حرص و طمع خانه خرابت نکند
غافل از واقعه ی روز حسابت نکند
 
   ای که دم می زنی از عشق حسین بن علی (ع)
آن چنان باش که ارباب جوابت کند!

سید محمد حسین  میرحسینی(امیر)

نظرات شما عزیزان:

شيدا 

ساعت16:48---6 آذر 1391

شعر بلند تر نبود

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: